De affaire rond de verdachte Thijs H. maakt weer eens duidelijk, hoeveel misverstanden er wel niet zijn bij de reguliere bevolking (en de gemiddelde journalist) als het thema geestelijke gezondheid is. Wie de afgelopen week de media gevolgd heeft bevestigt het beeld dat men zich geen raad weet met het onderwerp en dan maar met platitudes gaat smijten, die de discussie over de feitelijke problemen er niet makkelijker en zeker niet prettiger op maakt.

In januari was ik uit naam van Spreekuur 89 en Mad-Pride naar Heiloo gegaan om aandacht te vragen voor het dubieuze verleden van de locatie waar het Congres Personen met verward gedrag werd gehouden. Op het terrein van Landgoed Willibrordus werden tot de jaren zeventig werden honderden mannen gecastreerd omdat ze afwijkend gedrag vertoonden. Toen was homofilie nog een psychiatrische aandoening, zo staat het in Trouw.

Drie maanden na het versturen van onze vragen ontvingen we reactie van het Ministerie. We zijn blij dat ze de moeite genomen hebben om deze uitgebreide en inhoudelijke reactie te schrijven.

In een wereld vol repressie hebben veel wegloophuizen voor mensen die weglopen uit de psychiatrie, het financieel zwaar. Staten stoppen hun financiële steun en het bredere publiek vindt het wel prima als de doelgroep lekker 'binnen blijft'. In Nederland hebben we na die repressiegolf nog maar 1 wegloophuis over. Maar in Duitsland zit het enige wegloophuis ondertussen in zwaar weer. In een wereld waarin alles om winst en regeren draait, is de grond nog maar weinig vruchtbaar voor de zaden van de vrijheid.

Onderstaande brief hebben we gestuurd aan het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport:

7 februari 2018
Betreft: Vragen over wetsvoorstellen zorg en dwang.

Beste Hugo de Jonge,

(geschreven door Leendert A. Hartog)

(geschreven door Marije Rietman)

Er klopt iemand op het raam
Maakt een asgrijs spoor door mijn voortuin
Op de vensterbank vind ik een veer
Ik steek hem bij de anderen in de plantenbak
Dan de geur van smeulend onheil
Magma rolt lodderig en tergend langzaam over straat
zich onbewust van haar de sporen die zij achter laat
Het gevaar is groter dan gedacht
Mijn furie brengt altijd
prachtige kleine giften mee;
veren, schelpen,
stenen, wol, kleine dode diertjes
Allen heb ik ze bewaard en bespaard

(geschreven door Machiel Cornelis)

Tijdens mijn depressie kreeg ik regelmatig, te horen:
“Ga er eens uit, de natuur in, lekker wandelen of misschien is vissen iets voor je?”
Vissen?.... Nee da’s niets voor mij. Dacht het toch niet.
Nu ik de ergste depressies zo’n beetje achter de rug heb moet ik regelmatig denken aan deze goed bedoelde, maar o zo onuitvoerbare raad.

(geschreven door Jeroen Verkroost)

Het bericht van de Amersfoortse politie die een 13 jarig kind te lijf ging met een taserpistool, roept bij ons veel vragen op. Is dit wel de juiste manier is om met kinderen om te gaan die een psychische kwetsbaarheid hebben?