(geschreven door Caroline)
Ergens ben ik wel trots dat ik de gekte van de wereld zie, van deze maatschappij. Als kind al vond ik dingen zoals liegen en discriminatie onbegrijpelijk. En dat meisjes rokken droegen en met hun communie op Aruba als bruidjes gekleed gingen. Dat de jongetjes achter een hoog hek op een andere school zaten. Dat de nonnen zeiden dat god ons in de gaten hield. Dat mensen zeiden dat ik niet spoorde in m’n pubertijd, alleen maar omdat ik me de ene week anders gedroeg dan de andere.
Psychoses, althans de mijne, zie ik als pogingen om de ware waarden en betekenissen van het leven te ontdekken. Een deel van de belevenissen erin, niet alles. Op sommige dingen die gebeurd zijn, ben ik helemaal niet trots.
Depressies vind ik momenteel ingewikkelder. Ze kwamen soms als een reactie op onrechtvaardigheden in werksituaties. Dat m’n strijd niet lukte tegen een aantal regels of een directeur maar later er wel wat dingen veranderden die ik had aangezwengeld. Die katalysator rol, dat is wel mooi.
Maar de schuldgevoelens die er soms bij komen zijn ziek. Zijn die ontstaan doordat ik me niet conform de normen van de maatschappij gedraag?
Ik heb ontdekt dat ook in somberheid leerprocessen zitten, al lijkt de tijd stil te staan. Vaak dringt erna door waar het om draaide. En uit de bevroren tijd komen, lukt vaak door contact. Met de mooie wereld en mensen om me heen.
Dus trots in de zin van ‘liever gek dan aangepast’ en ‘liever gevoelig voor stemmingswisselingen dan ongenaakbaar’, ja.