(geschreven door Caroline)
Op facebook was het langste gesprek tot nog toe een gesprek naar aanleiding van de vraag: “waarom zijn jullie boos? ik vraag me dat ècht af”.
Deze oprechte belangstelling kreeg zo’n 170 reacties. Genoemd zijn: de bezuinigingen in de zorg, de neoliberale samenleving waarin armen armer worden en alles draait om meedoen in de arbeidsmolen, isoleercellen en dwangmedicatie en nog veel meer.
- Hoe boos kan ik zijn, zonder dat ik daar zelf hinder van ondervind?
- Hoe boos moeten we worden om bestendig verandering te bewerkstelligen?
Dat werden mijn ‘werkvragen’. Te boos maakt soms dat ik te weinig rust of afstand neem, en niet boos genoeg versuft en maakt m’n arbeidsleven (om nog maar even in die termen te denken) saai en zinloos. Vraag 2 kwam de afgelopen dagen veel aan de orde. Onder andere in gesprekken op het Filosofestival, en op een spontane ontmoeting bij Enik recovery college. Aan de ene kant kan een bundeling van alle organisaties die zich met inclusie, discriminatie, eerlijke verdeling van geld en nog veel meer wellicht een grotere actie op touw zetten dan alle losse acties die we de afgelopen jaren meemaken. Aan de andere kant is de dialoog en het elkaar leren kennen belangrijk, en dat gaat het best in kleinere locale organisaties.
Boos. Ja, met mate(n).