(geschreven door Kevin)
Twee jaar geleden raakte ik op de hoogte van het initiatief op een Mad Pride beweging leven in te blazen. Dat leek mij een geweldig idee. Een positieve benadering rond gekte. Een benadering die gekte niet als een gebrek ziet, maar als een eigenschap die gevierd mag worden, ja, misschien wel als een kwaliteit. Wat zou het mooi zijn om nu eens niet in termen van stoornissen te praten. Is het niet genoeg om anders dan normaal te zijn? Ik heb genoeg redenen gehad om tot nadenken gestemd te worden over mijn eigen gekte. Er zijn momenten geweest die een enorme impact op mij hadden. Daarbij denk ik aan het moment dat ik mijn handtekening moest zetten onderaan een behandelplan om toegelaten te worden tot een dagbehandeling van een jaar voor persoonlijkheidsproblematiek. Er stonden vijf à zes diagnoses uit de DSM-IV op een rijtje. Voor mijn gevoel stond op dat papier: je bent gek. En dat moest ik ondertekenen! Het voelde als een soort vonnis dat ik zelf bekrachtigde. Het heeft jaren geduurd voordat ik die etiketten een beetje kon laten varen, hoewel ik er een paar jaar later weer een bij kreeg. Inmiddels ben ik een paar opnames verder en inmiddels nog nooit zo lang stabiel geweest. De gekte laat het een beetje afweten, maar ik zit er ook niet op te wachten. Want het duurt zo ontzettend lang voordat je weer een beetje hersteld bent van een (manische) psychose. Toch wachtten me na de laatste ontregeling weer nieuwe uitdagingen – stabiel blijven lukt me nu wel (heb even geen ongelakt hout in de buurt om op af te kloppen). Maar goed, een nog grotere uitdaging zie ik in mijn grootste vijand: angst. Angst om assertief te zijn, angst om grenzen aan te geven, angst voor conflicten. Dat loopt soms zo hoog op dat ik mij weken isoleer. Totdat de eenzaamheid groter en sterker wordt dan de angst. Pijn kan motiveren en doet dat ook. Op het moment leer ik veel van Eckhart Tolle’s De kracht van het NU. Helaas zit ik nog midden in die persoonlijke processen die je ervan kunnen weerhouden een meer maatschappelijke koers te varen. Gelukkig ben ik al tien jaar lid van een clubhuis voor mensen met een psychiatrische achtergrond. We zijn hier allemaal heel normaal met elkaar, en af en toe een beetje gek. Trots op ons clubhuis ook, dat we te danken hebben aan die gedeelde gekke achtergrond. Mad. Pride. Mad Pride.