(geschreven door Leendert A. Hartog)
Een slogan als "Mad Pride" roept bij velen wellicht weerstand op. Hoe kun je in vredesnaam trots zijn op je "gekte"? Voor de meeste mensen is "gekte" immers uiterst negatief beladen. "Gekte" dient immers onderdrukt te worden, het doel is toch "normaal" te zijn. Maar we kunnen niet ontkennen, dat we anders zijn. "Gekken" kunnen hun hele leven lang proberen zich aan te passen aan de overal en altijd gepropageerde "normaliteit", maar dat zorgt er dan wel voor, dat iedere dag weer een gevecht is met het keurslijf van een vaag gedefinieerde norm. Vooral niet opvallen lijkt het devies.
Zelf heb ik jarenlang geworsteld met mijn ziekte. Aan het begin van mijn "carriѐre" als psychiatrische patiënt werd mij door een hulpverlener te kennen gegeven, dat mijn diagnose betekende, dat mijn leven eigenlijk wel voorbij zou zijn en dat ik er rekening mee moest houden en er maar vrede mee moest sluiten, dat ik de rest van mijn leven in een behandelafdeling voor mensen met schizofrenie zou moeten doorbrengen. Een tijdlang heb ik dat ook daadwerkelijk geloofd, hetgeen me in een langdurige extreme depressie heeft doen belanden. Maar toen ik me daar eindelijk aan heb weten te ontworstelen, kon ik er een begin mee maken, tegen de welhaast apocalyptische prognose in toch nog iets van mijn leven te maken. Dat was zeker niet gemakkelijk en ik vecht nog iedere dag, maar ik heb wel het beklemmende gevoel, dat mijn leven inderdaad voorbij zou zijn, weten te onderdrukken.
Ik schaam me niet voor mijn ziekte. Ik heb geleerd te accepteren, dat zij een mijn leven in hoge mate mede bepaalt, maar dat ik beduidend méér te bieden heb dan het psychiatrische label zou doen vermoeden. Ik ben er eigenlijk best trots op, dat ik me aan het vernietigende oordeel, als zou mijn leven voorbij zijn, heb weten te ontworstelen. Ik ben er niet trots op, dat ik om de zoveel tijd doordraaide en de weg kwijtraak, maar ik ben er wel verschrikkelijk trots op, dat ik de weg überhaupt heb weten te vinden, een waardevol leven ondanks mijn beperkingen.
"Mad Pride" is voor mij de trots, die ik voel omdat ik mij er niet onder heb laten krijgen, dat ik nog steeds iedere dag de strijd aan durf te gaan met het vernietigende oordeel, dat mijn leven voorbij zou zijn vanwege mijn ziekte.