(geschreven door Nele Camargo)
met respect voor al diegenen die af en toe verdwalen in madness, wiens leven er door overhoop werd gehaald.
Dit is wat ik over Mad Pride kan delen en het is nodig, denk ik, dat ik dat doe.
Toen ik nog jong was, puber, adolescent, adopteerde ik de titel 'gek' als een compliment.
Mijn lijfspreuk was, "ik zie ze vliegen, maar kan ze nog niet altijd vangen.... geen nood, oefening baart kunst."
Ik nam me toen voor, altijd gek genoeg te blijven om in staat te zijn die dingen te doen waardoor de wereld een beetje mooier kon worden, zonder me af te vragen wat men van me zou denken.
Toen was dat soms simpelweg in een grote stationshal op de prachtige vloer gaan zitten en in de akoestiek van dat gebouw een liedje te zingen.
Ik geloof dat ik dat trouw ben gebleven, steeds meer uitgaand van wat ik voelde dat nodig was, daar waar ik was, op het moment dat ik er was.
Het heeft mijn leven niet makkelijk gemaakt en de madness heeft zich ook vaak met boosheid een uitdrukking gezocht, gebruikmakend van mijn talent: een beweeglijke geest die graag met woorden een beeld maakt tot het de werkelijkheid weerspiegelt die ik wil aankaarten of in het licht brengen.
Mijn kinderen hebben het niet makkelijk gehad met mij. Ze vinden waardevol hoe ik denk en daar vorm aan gaf, maar het heeft ons in deze wereld in moeilijkheden gebracht die we nog steeds niet overwonnen hebben.
Ik kon niet anders dan er trouw aan te blijven. Wie anders gaat de wereld vertellen wat ik zie van de gekte van die wereld.
Proudness of Madness,
ja, dat is wat ik toch echt wel voel.
Het is de trots waarmee je de wereld mooier maakt,
dankzij of ondanks de madness,
afhankelijk vanuit welke hoek je komt.
Maar Madness it will be,
tot die wereld een beetje is genezen.